ΤΟ ΠΟΛΥΑΓΚΙΣΤΡΟΝ  
                         ===================
Μονεδας Γιαννης Λυκειος-

‎''Παιδί, στη γενέτειρά μου, στις απότομες ακτές της Αστούριας, γνώρισα ένα σκεύος αλιείας
που οι ψαράδες ονόμαζαν «palangre».
Πολύ αργότερα, σε τούτες τις φθαρμένες συλλαβές, αναγνώρισα την αρχαία ελληνική λέξη «πολυάγκιστρον».
Η λέξη «αγκίστρι» με οδηγεί στην «αγκύλη», στην «άγκυρα», στον «αγκώνα», λέξεις με τις οποίες ζω και που μοιράζονται μια κοινή έννοια με την «καμπύλη», με το «κλείσιμο», με την «αγκαλιά»
[...]

Η ελληνική γλώσσα ζει στο υποσυνείδητο και στο βάθος του λόγου των ομιλητών των περισσοτέρων δυτικών γλωσσών.
Ζει στο λεξιλόγιο, στις έννοιες, στις δομές, στην ορολογία, στην οργάνωση της σκέψης, στις εκφάνσεις της πολιτιστικής παράδοσης…
Είναι ζωντανή γιατί, κατά βάθος, όλοι οι δυτικοί μιλάμε μια ασυνείδητη ελληνική.
Η ελληνική γλώσσα είναι η μητέρα γλώσσα της αφηρημένης σκέψης, η μητέρα γλώσσα όλων των φωνητικών μας αλφάβητων,
η πρώτη σε λογοτεχνική παράδοση και επιρροή, η πιο παλαιά από τις ζωντανές σε προφορική και γραπτή παράδοση,
η γλώσσα με την πρώτη γραμματική και τον πρώτο μεταγλωσσικό συλλογισμό, η γλώσσα στην οποία πρωταναπτύχθηκαν γραπτώς η λογοτεχνία, η ιστορία, η πολιτική, οι νόμοι και η επιστήμη.
... η ελληνική γλώσσα είναι, υπό αυτήν την έννοια, η πρώτη γλώσσα στον κόσμο.
Αυτή είναι μια ακλόνητη αλήθεια που καθορίζει τον παγκόσμιο πολιτισμό
[...]

Κάποιες φορές, περπατώντας ανάμεσα στις ελιές και στα ερείπια αυτής της χώρας,
αναρωτήθηκα τι θα έμενε από τον πολιτισμό μας αν έσβηνε από αυτόν το ελληνικό στοιχείο,
πώς θα ήμασταν αν στερούμασταν όχι μόνο αυτό το απέραντο
κληροδότημα αλλά και τούτη τη γενναία ώθηση, που πάντοτε κινούσε το ενδιαφέρον προς τον άνθρωπο.

Και τότε αντικρίζω ένα απέραντο κενό..''

Πέδρο Ολάγια ( Pedro Olalla)*

μικρό απόσπασμα από την ομιλία του με θέμα
“Γιατί να διδασκόμαστε Αρχαία Ελληνικά στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης;''
στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών
7 Απριλίου 2011