Μουντάκης, Κρήτη αθάνατη, σ αυτή την εκτέλεση Γιάννης Χαρούλης. Χωρίς άλλα λόγια.
Rena Anemos
Βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη που γυρίζω
με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω*.
Να σ' έβρισκα στην ερημιά μια μέρα που θα βρέχει
και να ναι ο τόπος άβολος σπηλιάρι** να μην έχει
να ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορεί αποσκιάσεις
και να φοβάσαι αμοναχή μη φύγω και με χάσεις
να βρέχει να κουφοβροντά, να ρίχνει κουκοσάλι***
και ξεπαπούτσωτη να ρθεις στην εδική μου αγκάλη
ν ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
την αναπνιά σου να γροικώ, τη μέση σου να πιασω
να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
να σε βαστώ και να γρηκώ τσοι χτύπους τση καρδιάς σου
να λέω "παναγία μου, ποτέ μη ξαστεριάσει"
και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
ποιος βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσει;
Ήλιος ποτέ μη ξαναβγεί, φεγγάρι μην απλώσει
το μυστικό τσ αγάπης μου μη το ξεφανερώσει.
* Σκέφτομαι πολύ, συνεχώς
**σπηλιά
***χαλάζι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.