ΚΑΛΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ

2/2/2013

Σήμερα ξεκινά μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε λέξεις, φράσεις, αστεία , μικρές ιστοριούλες, θρύλους από κάθε γωνιά της πατρίδας μας, που θα συμπεριλαμβάνουν τις ντόπιες εκφράσεις - λέξεις του κάθε τόπου.

Ελπίζω και προσβλέπω στην βοήθεια και συμπαράσταση, μια και κινητήρια δύναμη μας είναι η κοινή μας αγάπη για την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.

ΕΜΠΡΟΣ,,,,,λοιπόν να φτιάξουμε ένα χώρο που ο καθένας από μας θα βρίσκει τις ρίζες του και θα γίνει εστία έλξης για νέους που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ακούσουν τους παππούδες τους να μιλάνε ....την ντοπιολαλιά των χωριών τους....
΄Οσοι θελήσουν να βάλουν κείμενα ή λέξεις του τόπου τους, μπορούν να τα στέλνουν είτε στο e-mail που είναι :

artemismosch@gmail.com
ή θα τα γράφετε στο χώρο των σχολίων ...και μετά θα τα κάνουμε άμεση ανάρτηση στον κύριο χώρο εμείς....

Σας ευχαριστώ και αναμένω ανταπόκριση ,

ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠ



Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

ΧΡΥΣΟΦΟΡΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ






Άρτεμις παπ
Από την προϊστορική ακόµη περίοδο, Μακεδονία ελέγετο η χώρα η
οποία βρίσκεται βορείως της Θεσσαλίας. Οι κάτοικοί της ήταν Πελασγοί,
απόγονοι του µυθικού βασιλιά του Άργους Πελασγού, ο οποίος βασίλευε
µέχρι του ποταµού Στρυµόνος και των ορέων της Δωδώνης και πέραν της
Πίνδου, µέχρι της χώρας των Παιόνων: ‘’Του γηγενούς γαρ είµ΄ εγώ
Παλαίχθονος ίνις Πελασγός, τήσδε γης αρχηγέτης. Εµού δ΄ άνακτος
ευλόγως επώνυµον γένος Πελασγών τήνδε καρπούται χθόνα. Και πάσαν
αίαν ης δ΄ αγνός έρχεται Στρυµών, το προς δύνοντος ηλίου, κρατώ˙
ορίζοµαι δε την τε Περραιβών χθόνα, Πίνδου τε ταπέκεινα, Παιόνων πάλα,
όρη τε Δωδωναία, συντέµνει δ΄ όρος υγράς θαλάσσης τώνδε ταπί τάδε
κρατώ’’. (Αισχύλος, Ικέτιδες, 250-259). ‘’Διότι εγώ είµαι ο Πελασγός, ο υιός
του γηγενούς (γεννηµένου από τη γη) Παλαίχθονα, ο άρχοντας αυτής της
χώρας. Από εµένα το βασιλιά τους, όπως είναι φυσικό, έλαβε το όνοµά
του το γένος των Πελασγών που καρπούται αυτή τη χώρα. Και εξουσιάζω
(κυριαρχώ) σε όλη τη χώρα που διέρχεται ο άγιος (αγνός) Στρυµώνας και
αφήνει δυτικά˙ και ακόµη ορίζω και τη χώρα των Περραιβών, και τα πέρα
από την Πίνδο, έως την Παιονία και τα όρη της Δωδώνης, ως εκεί όπου
φθάνειτο όριο της υγρής θάλασσας’’.
Σύµφωνα µε το µύθο ο Παλαίχθων είχε γεννηθεί από τη γη. Το
γεγονός αυτό και η δήλωση του Πελασγού ότι ήταν εντόπιος αποδεικνύει
ότιτο γένος των Πελασγών ήταν αυτόχθονο.
Από το ανωτέρω κείµενο του Αισχύλου προκύπτει ότι ο Πελασγός
είναι ο κοινός πρόγονος του Δωρικού γένους, ότι αυτός έδωσε το όνοµα
Πελασγοί στους κατοίκους της χώρας και ότι είναι κυρίαρχος στις περιοχές
έως τον ποταµό Στρυµόνα. Σύµφωνα µε την παράδοση λοιπόν ο βασιλιάς
Πελασγός έδωσε το όνοµά του στους κατοίκους της χώρας, τους
Πελασγούς, ο δε πατέρας του ο Παλαίχθων ήταν γηγενής στη γη αυτή,
στην περιοχή αυτή. Αυτό το µαρτυρεί και το όνοµά του, ως προερχόµενο
από τη λέξη πάλαι (παλαίτερος, παλαίτατος ή παλαιότερος, παλαιότατος),59
η οποία σηµαίνει τον προ πολλού, τον παµπάλαιο, τον πανάρχαιο και τη
λέξη χθων η οποία σηµαίνει γη. Το όνοµα Πελασγός, πιθανότατα
προέρχεται από τη λέξη πέλας, που σηµαίνει πλησίον και το ρήµα άγω,
δηλαδή Πελασγός είναι ο οδηγών στους πλησίον λαούς και ανθρώπους, ο
µεταβαίνων σε όµορα µέρη.
Αυτή την παράδοση η οποία αναφέρεται για τον Πελασγό, από το
όνοµα του βασιλιά τους δηλαδή να ονοµάζονται οι περιοχές και οι κάτοικοι,
ακολουθεί και ο αρχαιότατος γηγενής βασιλιάς της Μακεδονίας, ο
Μακεδών ο οποίος έδωσε το όνοµά του στη Μακεδονία και στους
κατοίκους της χώρας, όπως και ο βασιλιάς Ηµαθίων, ο οποίος έδωσε το
όνοµά του στην Ηµαθία και στους κατοίκους της, ο Πίερος ο υιός του
Μακεδόνος στην Πιερία, ο Βέρης ο υιός του Μακεδόνος ή η κόρη του
Βέροια στην πόλη Βέροια, ο Ατιντάν ο υιός του Μακεδόνος στην Ατιντανία,
ο Ευρωπός ο υιός του Μακεδόνος στην πόλη Ευρωπός, ο Ωρωπός ο υιός
του Μακεδόνος στην πόλη Ωρωπός.
Ο Στράβων αναφέρει για τους αρχαιοτάτους κατοίκους της
Μακεδονίας και όλης της Ελλάδας, τους Πελασγούς και το µαντείο της
Δωδώνης: ‘’Έστι δ΄, ως φησιν Έφορος, Πελασγών ίδρυµα˙ οι δε Πελασγοί
των περί την Ελλάδα δυναστευσάντων αρχαιότατοι λέγονται˙ και ο ποιητής
φησιν ούτω˙ Ζεύ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ,’’. (Γεωγρ., Ζ΄7,10). ‘’Είναι δε
(το µαντείο της Δωδώνης), όπως λέγει ο Έφορος, κτίσµα των Πελασγών.
Οι δε Πελασγοί θεωρούνται ως οι αρχαιότατοι από αυτούς οι οποίοι
εξουσίαζαν την Ελλάδα. Και ο ποιητής λέει το εξής: Άνακτα Δία,
Δωδωναίε, Πελασγικέ˙’’.
Στο σηµείο αυτό ο Στράβων αναφέρεται στον Όµηρο, ο οποίος
εµφανίζειτον Έλληνα ήρωα Αχιλλέα προσευχόµενο στο Δωδωναίο Δία ως
θεό των προγόνων: ‘’Ζεύ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων,
Δωδώνης µεδέων δυσχειµέρου˙ αµφί δε Σελλοί σοί ναίουσ’ υποφήται
ανιπτόποδες χαµαιεύναι,’’. (Ιλιάς, Π 233).
Τα όρια του Μακεδονικού κράτους διευρύνονταν συνεχώς, πολύ
πέραν εκείνων τα οποία αναφέρει ο Θουκυδίδης, ώστε την περίοδο του
βασιλιά Φιλίππου Β΄, τα όρια της Μακεδονίας στην Ευρώπη έφθαναν από
την Αδριατική έως τον ποταµό Δούναβη. Ο Πολύβιος γράφει
χαρακτηριστικά: ‘’Μακεδόνες της µεν Ευρώπης ήρξαν από των κατά τον
Αδρίαν τόπων έως επί τον Ίστρον ποταµόν’’. (Πολύβιος, 1.2,4). ‘’Οι
Μακεδόνες στην Ευρώπη κυριάρχησαν από τα µέρη της Αδριατικής έως
τον ποταµό Ίστρο (Δούναβη).
Ο Στράβων αναφερόµενος στα όρια της Μακεδονίας αναφέρει: ‘’Ότι
η Μακεδονία, περιορίζεται εκ µεν δυσµών τη παραλία του Αδρίου, εξ
ανατολών δε τη παραλλήλω ταύτης µεσηµβρινή γραµµή τη δια των
εκβολών Έβρου ποταµού και Κυψέλων πόλεως, εκ βορρά δε τη νοουµένη60
ευθεία γραµµή τη δια του Βερτίσκου όρους και Σκάρδου και Ορβήλου και
Ροδόπης και Αίµου˙ τα γαρ όρη ταύτα, αρχόµενα από του Αδρίου, διήκει
κατά ευθείαν γραµµήν έως του Ευξείνου,… εκ νότου δε τη Εγνατία οδώ
από Δυρραχίου πόλεως προς ανατολάς ιούση έως Θεσσαλονικείας˙ και
έστι το σχήµα τούτο της Μακεδονίας παραλληλόγραµµον έγγιστα’’.
(Γεωγρ., Ζ΄ απόσπ. 10). ‘’Η Μακεδονία ορίζεται δυτικά από την παραλία
του Αδρίου, προς ανατολάς από τη µεσηµβρινή γραµµή που είναι
παράλληλη προς αυτή την παραλία και περνά από τις εκβολές του
ποταµού Έβρου και την πόλη Κύψελα, προς βορρά η νοητή ευθεία που
περνά από το όρος Βερτίσκος,το Σκάρδο,τον Όρβηλο,τη Ροδόπη καιτον
Αίµο. Τα όρη αυτά ξεκινούν από τον Αδρία και εκτείνονται σε ευθεία
γραµµή έως τον Εύξεινο πόντο,… προς νότον από την Εγνατία οδό, η
οποία ξεκινά από το Δυρράχιον και πηγαίνει προς ανατολάς έως τη
Θεσσαλονίκη. Το σχήµα αυτό της Μακεδονίας µοιάζει πολύ µε
παραλληλόγραµµο’’.
Από τα ανωτέρω είναι εµφανές ότι η Μακεδονία, ως γεωγραφική
περιοχή, αναφέρεται πάντα ως Ελληνική περιοχή, έχουσα σχέση µε κάθε
τι Ελληνικό και οι Μακεδόνες, οι Έλληνες δηλαδή κάτοικοιτης Μακεδονίας,
προϋπάρχουν και δεν προέρχονται από Σλάβους, Αλβανούς, Ροµ και από
άλλες εθνότητες και φυλές. Οι Μακεδόνες είναι καθαρώς γνητοί Έλληνες,
είναι δηλαδή γνήσιοι Έλληνες, αφού κατάγονται από Έλληνες. Ο
πρόγονός µας ο Μακεδών είναι αρχαιότατος γηγενής βασιλιάς της
Ηµαθίας, όπως ελέγετο πρότερον η Μακεδονία. Ο Μακεδών, επίσης, είναι
υιός του Αιόλου του υιού του Έλληνος. Ο Μακεδών, επίσης, είναι υιός
του Έλληνα θεού Διός καιτης Θυίας.
Η Θυία ήταν η κόρη του Δευκαλίωνος, ο οποίος αναφέρεται ως ο
πρώτος άνθρωπος επί της γης, µετά το µεγάλο κατακλυσµό, ο οποίος
φέρει το όνοµά του. Τον κατακλυσµό αυτό τον έστειλε ο θεός Δίας στη γη
για να τιµωρήσειτους ανθρώπους για τις κακίες τους καιτην ασέβειά τους.
Ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ο κατακλυσµός επί Δευκαλίωνος έγινε ‘’δια
την των Λυκάονος παίδων δυσέβειαν’’. (Γ΄ 8.2). ‘’Εξ αιτίας της ασέβειας
των παιδιών του Λυκάονος’’. Ο Λυκάων ήταν υιός του Πελασγού.
Ο Δευκαλίων, υιός του Προµηθέως και της Πανδώρας ή Κλυµένης,
κόρης του Τιτάνα Άτλαντα, ήταν ένας από εκείνους οι οποίοι εσώθησαν
από τον κατακλυσµό, διότι κατά συµβουλή του πατέρα του κατασκεύασε
µεγάλο πλοίο, στο οποίο έβαλε τη γυναίκα του Πύρρα, τους ανθρώπους
και τα ζώα του. Μετά από εννέα ηµέρες και νύκτες κακουχιών και
ταλαιπωριών, το πλοίο προσάραξε στο όρος Άθως στη Μακεδονία, ή κατ΄
άλλους στα όρη της Δωδώνης στην Ήπειρο, ή στο όρος Παρνασσός. Ο
Δευκαλίων, αφού είδε ότι σταµάτησε η καταιγίδα και η βροχή, έβγαλε σε
µια θυρίδα, σε ένα παραθυράκι του πλοίου του ένα περιστέρι, το οποίο61
αφού κάθισε λίγο, νιώθοντας ότι πέρασε ο κίνδυνος και ότι η καταιγίδα και
η βροχή δεν θα ξαναέρχονταν, πέταξε ψηλά προς το όρος Παρνασσός.
Μαζί µε το Δευκαλίωνα και τους ανθρώπους του εσώθησαν και οι
άνθρωποι οι οποίοι κατοικούσαν σε υψηλά όρη, οι ορεσίβιοι βοσκοί µε τις
οικογένειές τους. Ο τρόπος µε τον οποίο η γη µετά τον κατακλυσµό γέµισε
από ανθρώπους, µετά από παράκληση του Δευκαλίωνος στο θεό Δία,
είναι γνωστός από το µύθο, όπως αναφέρει ο Ησίοδος: ‘’Ήτοι γαρ Λοκρός
Λελέγων ηγήσατο λαών, τούς ρα ποτε Κρονίδης Ζεύς άφθιτα µήδεα ειδώς
λεκτούς εκ γαίης ΛΑΟΥΣ πόρε Δευκαλίωνι’’. (Ηοίαι, 63). ‘’Διότι
πράγµατι ο Λοκρός έγινε αρχηγός του λαού των Λελέγων, αυτούς, που
κάποτε ο Δίας ο υιός του Κρόνου, που έχει άφθαρτη σοφία, έδωσε στο
Δευκαλίωνα διαλεκτές πέτρες από τη γη’’.
Οι πέτρες που έπαιρνε από τη γη και έριχνε πίσω του ο Δευκαλίων
γίνονταν άνδρες ενώ οι πέτρες που έριχνε πίσω της η Πύρρα γίνονταν
γυναίκες. Η λέξη λάας (και λας), εκ της οποίας η λέξη λαός, σηµαίνει λίθο,
πέτρα, βράχο. Στην καθοµιλουµένη υπάρχουν οι λέξεις λατόµος (λας και
τέµνω), λατοµείο, λατόµηση, λατοµία, λατοµητός, λατοµώ. Στη Λακωνία
υπήρχε πόλη µε την ονοµασία Λα, την οποία αναφέρει ο Όµηρος, ‘’οί τε
Λάαν είχον ηδ’ Οίτυλον αµφενέµοντο’’, (Ιλιάς, Β 585), για την οποία ο
Στέφανος ο Βυζάντιος αναφέρει: ‘’Λα, πόλις Λακωνική.…κείται δε επί
πέτρας υψηλής, διό Λα καλείται. Οι οικούντες Λάοι’’. ‘’Η Λα είναι πόλη της
Λακωνίας…Ευρίσκεται δε πάνω σε έναν υψηλό βράχο, γι΄ αυτό και
ονοµάζεται Λα. Οι κάτοικοι λέγονται Λάοι’’. Αντίστοιχα µε τα αναφερόµενα
µετά τον κατακλυσµό του Δευκαλίωνος, όπου οι λίθοι µετετράπησαν σε
ανθρώπους, στον Όµηρο αναφέρεται ότι οι λαοί, οι άνθρωποι, έγιναν λίθοι,
πέτρες. Ο Απόλλων και η Άρτεµις σκότωσαν τα δώδεκα τέκνα της Νιόβης,
έξι αγόρια και έξι κορίτσια, η οποία κορόϊδευε τη µητέρα τους Λητώ που
είχε γεννήσει µόνο δύο. ‘’Οι µεν άρ εννήµαρ κέατ΄ εν φόνω, ουδέ τις ήεν
κατθάψαι, λαούς δε λίθους ποίησε Κρονίων˙ τους δ΄ άρα τη δεκάτη
θάψαν θεοί Ουρανίωνες. (Ιλιάς, Ω 610-2). ‘’Εννέα ηµέρες κοίτονταν
σκοτωµένα και δεν βρισκόταν κανένας να τα θάψει, διότι ο Κρονίων έκανε
τους λαούς λίθους. Τη δέκατη τους έθαψαν οι Ουρανίωνες θεοί’’.
Ο κατακλυσµός ο επί του Δευκαλίωνος ακολούθησε άλλον
κατακλυσµό, ο οποίος είναι γνωστός από το όνοµα του βασιλιά της
Βοιωτίας ως κατακλυσµός του Ωγύγου, ενώ ο Διόδωρος αναφέρει και
άλλον προγενέστερο κατακλυσµό, αυτόν του Δαρδάνου. Κάθε συνάφεια
των αναφεροµένων για τον κατακλυσµό του Δευκαλίωνος στη µυθιστορία
ή τη µυθολογία άλλων λαών, δεν φαίνεται να είναι απλή σύµπτωση. Είναι
αντιγραφή και µάλιστα όχι καλή. Ακόµη και για µύθο όµως, πολύ πιο
λογική φαίνεται η περίοδος των εννέα ηµερονυκτίων που διήρκησε ο
κατακλυσµός ο επί του Δευκαλίωνος, από τα 375 ηµερόνυκτα που62
βολόδερνε ο φίλος µας ο Νώε, του οποίου ακόµη και το όνοµα, στην
Ελληνική τουλάχιστον απόδοσή του, φαίνεται Ελληνικό. Από το ρήµα νέω
που σηµαίνει πλέω και ναύς το πλοίο. Αλήθεια, πού αποθήκευσε ο Νώε
τόσες προµήθειες σε τροφές και νερό για τους ανθρώπους του και όλα τα
ζώα της υφηλίου για τόσο µεγάλο διάστηµα;
Ο Δευκαλίων και η Πύρρα εγέννησαν τον Έλληνα, την Πανδώρα,
την Αιµόνη, τον Αµφικτύονα, τον Ιδοµενέα (‘’Δευκαλίων δ΄ εµέ τίκτε και
Ιδοµενήα άνακτα’’, Οδύσσεια, τ 181) και άλλους. Τέκνα του Έλληνος ήταν
ο Δώρος, ο Αίολος και ο Ξούθος. Τέκνα του Ξούθου ήταν ο Αχαιός και ο
Ίων.
Τέκνο της Πανδώρας της κόρης του Δευκαλίωνος, επίσης, ήταν ο
Γραικός. Έχουν ήδη αναφερθεί τα αναγραφόµενα από τον Ησίοδο για τη
γέννηση του Μάγνητα και του Μακεδόνα από την κόρη του Δευκαλίωνος
τη Θυία. ‘’Η δ΄ υποκυσαµένη Διί γείνατο τερπικεραύνω υίε δύω, Μάγνητα,
Μακηδόνα θ΄ ιππιοχάρµην, οι περί Πιερίην και Όλυµπον δώµατ΄ έναιον’’.
(Ηοίαι, 3).
Ο Ησίοδος επίσης, γράφειτα εξής για τη γέννηση του Γραικού από
την Πανδώρα: ‘’Κούρη δ΄ εν µεγάροισιν αγαυού Δευκαλίωνος Πανδώρη Διί
πατρί θεών σηµάντορι πάντων µιχθείσ΄ εν φιλότητι τέκε Γραικόν
µενεχάρµην’’. (Ηοίαι, 2). ‘’Και η κόρη στα µέγαρα του ευγενούς
Δευκαλίωνος, η Πανδώρα, ενωµένη µε αγάπη µε τον πατέρα Δία, τον
οδηγό όλων των θεών, γέννησε το χαιροµαχητή Γραικό’’.
Aπό το όνοµα του Γραικού, η Ελλάδα στη Λατινική γλώσσα λέγεται
Graecia και οι Έλληνες Graeci. Από τους Λατίνους, η ονοµασία αυτή της
Ελλάδας καιτων Ελλήνων µεταφέρθηκε σε όλες τις Λατινογενείς γλώσσες,
στη Γαλλική (Grèce και Grecs), και περίπου αντίστοιχα στην Ιταλική, την
Ισπανική, την Πορτογαλική, τη Ρουµανική, στις Γερµανόφωνες γλώσσες,
την Αγγλική (Greece και Greek), τη Γερµανική (Griechenland και
Griechen), αλλά και στις Σλαβικές γλώσσες. Στη Βαρδαρίτικη γλώσσα ο
Έλληνας λέγεται Грк (Γκρκ), όπως και στη Σερβική, στη Βουλγαρική Грък
(Γκρκ), στη Ρωσική Грек (Γκρεκ). Από το όνοµα του Γραικού, οι κάτοικοι
γύρω από το µαντείο της Δωδώνης στην Ήπειρο ονοµάζονταν Γραικοί.
Ο Αριστοτέλης αναφερόµενος στο µεγάλο κατακλυσµό, τον επί της
εποχής του Δευκαλίωνος, λέει ότι έγινε στην αρχαία Ελλάδα. ‘’Περί την
Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δ΄ εστίν η περίτην Δωδώνην καιτον Αχελώον…
Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούµενοι τότε µεν Γραικοί νυν δ΄
Έλληνες’’. (Μετεωρολογικά, Α΄ 352α). ‘’Γύρω από την αρχαία Ελλάδα.
Αυτή δε είναι η περιοχή γύρω από τη Δωδώνη και τον Αχελώο…Διότι εδώ
κατοικούσαν οι Σελλοί και οι λεγόµενοιτότε µεν Γραικοίτώρα δε Έλληνες’’.63
Από την περιοχή αυτή της Ηπείρου οµάδες ατόµων οι οποίες
κατήλθαν νοτιότερα, ίδρυσαν πόλεις µε το όνοµα Γραία, στην Εύβοια και
τη Βοιωτία. Η Βοιωτική Γραία µάλιστα, η οποία έκειτο τέσσερα χιλιόµετρα
βορειανατολικά του σηµερινού οικισµού Ωρωπός, στην κοινότητα
Ωρωπού Αττικής, αναφέρεται στην Ιλιάδα, στο στίχο: ‘’Θέσπειαν Γραίάν τε
και ευρύχορον Μυκαλησσόν,’’ (Β 498), ‘’Τη Θέσπεια και τη Γραία και την
ευρύχωρη Μυκαλλησσό’’.
Ο Στέφανος ο Βυζάντιος στη λέξη Τάναγρα αναφέρει ότι: ‘’Την δε
Γραίαν ένιοι λέγεσθαι…Αριστοτέλης δε Γραίαν την νυν Ωρωπόν…’’.
‘’Την δε Γραία ορισµένοιτην ονοµάζουν…ο Αριστοτέλης δε ονοµάζει Γραία
τον τώρα ονοµαζόµενο Ωρωπό…’’.
Η Γραία ήταν αρχικά ανεξάρτητη πόλη, ανήκουσα στο Κοινό των
Βοιωτών. Η περιοχή λεγόταν Γραϊκή και οι κάτοικοί της Γραιείς. Η πόλη
περιήλθε κατόπιν στην κυριαρχία της Τανάγρας και κατόπιν των Αθηναίων
(506-412 π.Χ.). Το 412-402 π.Χ. περιήλθε στην κυριαρχία των Βοιωτών,
ενώ αργότερα περιήλθε και πάλι υπό τους Αθηναίους µε την έγκριση του
Φιλίππου Β΄. Το 402 π.Χ. η πόλη καταστράφηκε από τους Θηβαίους.
Επανιδρύθηκε το 373 π.Χ. από τους Αθηναίους στην αρχική της θέση. Η
Γραϊκή ως δήµος ανήκε στην Πανδιονίδα φυλή. Σώζονται ερείπια της
πόλης, µεταξύ των οποίων λείψανα του Αµφιαραείου µαντείου.
Σήµερα οικισµοί της Ελλάδας φέρουν την ονοµασία Γραίκας, στο
δήµο Σκιλλούντος Ηλείας, Γραικός στο δήµο Φαλαισίας Αρκαδίας, Άνω
Γραικικόν και Κάτω Γραικικόν στο δήµο Αγνάντων Άρτης και Γραικοχώριον
στο δήµο Ηγουµενίτσας Θεσπρωτίας.
Υιός του Δευκαλίωνος και της Πύρρας, λοιπόν, ήταν και ο Έλλην.
Ο Στράβων γράφει σχετικά: ‘’Φασί δε Δευκαλίωνος µεν Έλληνα είναι,
τούτον δε περίτη Φθίαν των µεταξύ Πηνειού και Ασωπού δυναστεύοντα τω
πρεσβυτάτω των παίδων παραδούναι την αρχήν, τους δ΄ άλλους έξω
διαπέµψαι ζητήσοντας ίδρυσιν έκαστον αυτώ˙ ων Δώρος µεν τους περί
Παρνασσόν Δωριέας συνοικίσας κατέλιπεν επωνύµους αυτού, Ξούθος δε
την Ερεχθέως θυγατέρα γήµας ώκισε την τετράπολιν της Αττικής, Οινόην
Μαραθώνα Προβάλινθον και Τρικόρυνθον’’. (Γεωγρ., Η΄ 7). ‘’Λένε ότι υιός
του Δευκαλίωνα ήταν ο Έλληνας και ότι αυτός κυβερνούσε την περιοχή
της Φθίας, µεταξύ Πηνειού και Ασωπού. Παρέδωσε την εξουσία στο
µεγαλύτερο από τα παιδιά του και έστειλε τα άλλα έξω από την επικράτειά
του να αναζητήσουν µέρος να εγκατασταθούν. Από τα παιδιά αυτά, ο
Δώρος συγκέντρωσε τους Δωριείς του Παρνασσού και τους άφησε το
όνοµά του. Ο Ξούθος πήρε την κόρη του Ερεχθέα και συνοίκισε την
τετράπολη της Αττικής. Οινόη, Μαραθώνα, Προβάλινθο και Τρικόρυνθο’’.
Κόρη του Ξούθου ήταν η Έλλη, από την οποία κατά µία εκδοχή
πήρε το όνοµά της η Ελλάδα.64
Υιοί του Έλληνος από τη νύµφη Ορσηίδα, ήταν ο Δώρος, ο
Ξούθος και ο Αίολος. Ο Ησίοδος αναφέρει σχετικά µε τους υιούς του
Έλληνος: ‘’Έλληνος δ΄ εγένοντο φιλοπτολέµου βασιλήος Δώρος τε
Ξούθος τε και Αίολος ιππιοχάρµης’’. (Ηοίαι, 5). ‘’Από τον Έλληνα το
φιλοπόλεµο βασιλιά γεννήθηκαν ο Δώρος και ο Ξούθος και ο αλογόχαρος
(ιπποµάχος) Αίολος’’.
Υιοί του Ξούθου και της Κρέουσας, κόρης του βασιλιά των Αθηνών
Ερεχθέως, ήταν ο Ίων και ο Αχαιός. Από το Δώρο προήλθαν οι Δωριείς,
από τον Αίολο προήλθαν οι Αιολείς και από τον Ίωνα και τον Αχαιό, οι
Ίωνες και οι Αχαιοί. Ιδού οι Ελληνικές φυλές.
Σε όσα αναφέρονται έως τώρα, βλέπει πουθενά κανείς, ένα όνοµα,
κάποια έκφραση, µια παραποµπή, ένα συγγραφέα, έναν πρόγονο, έναν
απόγονο, κάτι το οποίο να µην είναι Ελληνικό; Βλέπει κανείς πουθενά
Σλάβους και Βαρδαρίτες (Вардарски); Όχι φυσικά, κανείς δεν µπορεί να
δει κάτι που δεν υπάρχει. Βλέπει µόνον αυτό που πράγµατι υπήρχε˙
βλέπει µόνον Ελληνικά ονόµατα, Ελληνικές λέξεις, Έλληνες συγγραφείς,
Ελληνικές φυλές και τους γενάρχες των Ελλήνων. Βλέπει την Ελληνική
Ιστορία και µυθιστορία.
4. Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Την Ελληνικότητα της Μακεδονίας µαρτυρούν από τους
αρχαιοτάτους χρόνους, τα πολυπληθή τοπωνύµια, η γλώσσα του λαού, τα
ονόµατα των πολιτών, τα καθαρώς Μακεδονικά γλωσσικά ίχνη στη
γλώσσα των λοιπών Ελλήνων, οι εκδηλώσεις των Μακεδόνων στον
ιδιωτικό και δηµόσιο βίο τους, οι οποίες κατά το πλείστον είναι όµοιες µε
τις εκδηλώσεις των άλλων Ελλήνων, και τα ονόµατα των Μακεδόνων
βασιλέων.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.