ΚΑΛΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ

2/2/2013

Σήμερα ξεκινά μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε λέξεις, φράσεις, αστεία , μικρές ιστοριούλες, θρύλους από κάθε γωνιά της πατρίδας μας, που θα συμπεριλαμβάνουν τις ντόπιες εκφράσεις - λέξεις του κάθε τόπου.

Ελπίζω και προσβλέπω στην βοήθεια και συμπαράσταση, μια και κινητήρια δύναμη μας είναι η κοινή μας αγάπη για την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.

ΕΜΠΡΟΣ,,,,,λοιπόν να φτιάξουμε ένα χώρο που ο καθένας από μας θα βρίσκει τις ρίζες του και θα γίνει εστία έλξης για νέους που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ακούσουν τους παππούδες τους να μιλάνε ....την ντοπιολαλιά των χωριών τους....
΄Οσοι θελήσουν να βάλουν κείμενα ή λέξεις του τόπου τους, μπορούν να τα στέλνουν είτε στο e-mail που είναι :

artemismosch@gmail.com
ή θα τα γράφετε στο χώρο των σχολίων ...και μετά θα τα κάνουμε άμεση ανάρτηση στον κύριο χώρο εμείς....

Σας ευχαριστώ και αναμένω ανταπόκριση ,

ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠ



Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

ΚΡΗΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,Στίχοι: Παραδοσιακό,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Μουσική: Παραδοσιακό




ΚΡΗΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Άχου τα περαζούμενα, άχου τα περασμένα.
Άχου και να γιαγέρνανε το χρόνο μιαν ημέρα.
Τα μπαρμπουνάκια του γιαλού θρέφονται με το αίμα,
και ’γω ο κακορίζικος θρέφομαι μέσ’ στα ξένα.
Σαν κάνω αχ κάνει σεισμός, σαν κλαίω κάνει πάψη.
Σα ’ναστενάζω καίγονται δέντρα, βουνά και δάση.
Κάστρο με τα μπεντένια σου, Ρέθεμνος με τσ’ ελιές σου.
Χανιά με τσι μπαξέδες σου και με τσι κοπελιές σου!
Χίλια καλώς ορίσατε, χίλια και δυο χιλιάδες.
Ο κάμπος με τα λούλουδα και με τσι πρασινάδες.
Καλώς ήρθαν τα νέφαλα κι εφέραν τον αέρα.
Κι εδροσερέψαν τα δεντρά που ήτανε μαραμένα.
Σαν ίντα θέλεις να σου πω, χρυσή κουκουναριά μου.
Απού κρατούν οι κλώνοι σου τα φύλλα τση καρδιάς μου;
Πάρε τσι μαντινάδες σου κι άμε τσι στο χωριό σου.
Δυο βούργιες δεν τσι βάνουνε τσι κάσες των ποδιών σου.
Άχι ψυχή μου τση ψυχής και τση καρδιάς μου φίλος.
Εσύ ’σαι το ταιράκι μου κι ο μπιστικός μου φίλος.
Άχι να γίνουμουν νερό στον ποταμό που πλύνεις.
Να κάνει κάψα δυνατή να σκύφτεις να με πίνεις.
Άφτει φανάρι στο γιαλό και ποιος το ξεφτυλίζει.
Και πλήσιαν’ η αγάπη μας και ποιος τη νταγιαντίζει.
Όταν περνώ με φίλους μου νοήματα δεν θέλω.
Να ’χεις τα μάθια χαμηλά μα ’γω καταλαβαίνω.
Κι όταν περνώ με φίλους μου και θες να μου μιλήσεις,
σκύψε και πιάσ’ απού τη γης χώμα να το φιλήσεις.
Τα πάθη του Ρετώκριτου να σύρω δε με μέλει,
γιατί θα να ’ρθει ένας καιρός και θα γενούμε ταίρι.
Διψώ και πίνω το νερό κι εις το λαιμό μου πήσσει.
Σα δεν εβάστα το σεβντά, γιάηντα να μ’ αγαπήσει.
Τα κάλλη σου είχα δροικηχτά κι ήρθα καταρωτώντας,
μα σαν εσένα γιασεμί δεν είχα εγώ θωρώντας.
Δεν ημπορούνε οι γιατροί να βγαίνουν κερδεμένοι,
για να γιατρέψουν μια καρδιά ερωτοχτυπημένη.
Χελιδονάκι θα γενώ να πέσω στην αυλή σου,
να κάμω πως εψόφησα να ιδώ την όρεξή σου.
Ξεύρε πως επαραίτησα στον κόσμο ό,τι μ’ αρέσει
κι άνοιξα την καρδούλα μου και σ’ έβαλα στη μέση.
Βάστα καρδιά μου μαχαιριές και στήθος μου μολύβια.
Ίσως και τα κερδίσομε αυτά τα μαύρα φρύδια.
Καπνό και τσιγαρόχαρτο μ’ έκαμεν ο σεβντάς σου
και δε μπορώ να λείψω μπλιο μιαν ώρα ’πο κοντά σου.
Τα σίδερα γλυκομασώ τσι μπάλες καταπίνω.
Τση γης χορτάρι να γενώ εσένα δεν αφήνω.
Τα μαύρα νέφη τ’ ουρανού ρώτηξε να σου πούνε,
πώς κλαίνε τα ματάκια μου όντε σε θυμηθούνε.
Ούλοι αγαπούν και χαίρονται κι εγώ αγαπώ και κλαίω.
στα δάκρυα που χύνω εγώ, μέσα να πέσω πλέω.
Ούλοι αναστενάζουνε μα όχι σαν εμένα.
Κι όντε θ’ αναστενάξω ’γω στάσει η καρδιά μου αίμα.
Αν αποθάνω βάλε μου μια πλάκα μαρμαρένια,
και γράψ’ απάνω γράμματα, πως χάθηκα για σένα.
Αν αποθάνω ’γω κι εσύ, θάνατο δε φοβούμαι.
Μ’ αν αποθάνω μοναχός άχι πώς σε λυπούμαι.
Αν αποθάνω εφτά φορές κι άνε θαφτώ σαράντα,
η μαυρισμένη μου καρδιά θα σου θυμάται πάντα.
Στην τελευταία μου στιγμή εσένα θα ζητήσω,
να ιδείς με τι παράπονο τα μάθια μου θα κλείσω.
Άχι και να ’ταν μπορετό το μνήμα να ’ν κοντά σου
και να με λιβανίζανε τα χεροπάλαμά σου.
Ακριβοχαιρετίσματα και γλήγορα θα να ’ρθω
και με αυτή τη συλλογή έπιασα να σου γράψω.
Να γράψω ήθελα πολλά μα έσπασεν η πέννα
κι ετρέχανε τα δάκρυα μου κι ελυώναν τα γραμμένα.
Τελείωσα το γράμμα μου κι αφήνω το μαντίλι
και περιμένω απάντηση απ’ το γλυκό σου αχείλι.
Σα βράχο στην ακρογιαλιά που τον χτυπά το κύμα,
έτσι με δέρν’ η τύχη μου, Θε μου δεν είναι κρίμα;
Τα μάθια μου πονέσανε τη θάλασσα να βλέπω,
τον ταχυδρόμο να ρωτώ και γράμμα να μην έχω.
Έπαε(νέ) με φέρανε να κάνω ντίλα ντίλα,
να βλέπω τσοι λουβιάρηδες να παίζω και τη λύρα.
Ήρθε η ώρα του Ραμπί το θέλημα να γίνει.
Προδότης είν’ και κερατάς ο Τούρκος που θα μείνει.
Ανόιξετε τον κλήδωνα στ’ Αγιαννιού τη χάρη
Κι απού ’χει μήλο κόκκινο ας έρθει να το πάρει.
Ανοίξετε τον κλήδωνα να βγει τ’ αγά το μήλο,
που στέκει σαν το μιναρέ και λάμπει σαν τον ήλιο.
Ανοίξετε τον κλείδωνα, τ’ Αϊγιαννιού τη χάρη,
κι απούναι καλορίζικο το μήλο του να βγάλει.
Αλή μου με τα μάθια σου φέγγου και τα δικά μου,
με τση καρδιάς σου τα κλειδιά ’νείγω και τη γκαρδιά μου.
Κατέβα Χάρε στρώσε μου στον Άδη ένα κρεβάτι,
κι αμοναχός θα κατεβώ, δε νταγιαντώ τα πάθη.
Μοίρα μου όταν με μοίρασες ήσουνε μανισμένη.
Και διάλεξες και μού ’δωσες ζωή τυραννισμένη.
Από τα βγήκεν ο Χριστός στη γης και περιπάτει,
ανοίξετε την πόρτα σας να πούμε καλημέρα…
Μα Κρητικιά μου λεϊμονιά και πού δα σε φυτέψω.
Να σε φυτέψω στην καρδιά ίσως και σε κερδέψω.
Μ’ α πας στην Κρήτη Κρητικιά βάστα μου ’να μαχαίρι,
να το φορώ στη μέση μου χειμώνα καλοκαίρι.
Μ’ α πας στην Κρήτη Κρητικιά, χαιρέτα μου την Κρήτη.
Χαιρέτα μου και το βουνό που λένε Ψηλορίτη.
Μα Κρητικός να στολιστεί, να βάλει τα καλά του,
πολλοί δα του ζηλέψουνε εις την πορπατηξά του.
Τρακόσ’ να βγούνε στο Τσαρσί και χίλιοι στο παζάρι,
δε δα του μοιάξει άλλος κιανείς στη γνώμη και στα κάλλη.
Πενέσετε τσου Κρητικούς μα παινεμένους είναι,
και στου τζαμιού τα σιντζατέ προσκυνημένους είναι.
Για πέτε μου ίντα γίνηκε κειόνα το Πευκιανάκη,
απού ’βγαλε και κέρασε από το πισωφλάσκι.
Μα μοναχός του κέρασε αυτός τον απατόν του,
γιατί κιανείς δεν ήθελε να πιή από το πιοτόν του.
(Έμμετρο σχόλιο για κάποιο θαμώνα καφενείου, που κοιμόταν και…«επέρδετο» )
-----
Έτσα το φέρανε οι καιροί κ’ οι μαυρισμένες μέρες,
να κρεμασθούν οι γνωστικοί στσι μαγλινές (ξυρισμένες) μασέλες.
(Για τους δικαστές ενός ειρηνοδικείου σε χωριό της Σητείας.)
Κάθ’ εορτή, κάθε λαμπρή τη μπαίζουν την καμπάνα.
Στο κάθε ενδεχόμενο εσύ ’σαι η τάβλα-μάνα.(ο οφειλέτης)
(Σε κάποιον ενοικιαστή βοσκότοπων, που δεν πλήρωνε τακτικά το ενοίκιο)
Αφέντη, κόψε την κλεψά και το μπαταξιλίκι,
κ’ η γης κ’ οι Τούρκοι κ’ οι Ρωμιοί, θέλουν ζαμπιτιλίκι.
(Προς τον Οθωμανό αστυνομικό διοικητή της περιοχής του)
Αν έσφιγγες το στόμα σου σαν το παραδοσάκκι,
θα ’χες τ’ αυτιά σου και τα δυο, καημένε Αμετάκη.
(Προς τον αθυρόστομο γυρολόγο Αχμέτ, που του κόψανε τα αυτιά.)
Στην ώραν του ’ναι κι ο σεβντάς σαν τον αθό του Μάη.
Κι ελόγου σου σιογέρασες, Τράβα, και δε σου πάει.
(Στον Τράβα, το γεροντοπαλίκαρο, που ενοχλούσε τις φτωχοπούλες.)
Τα μάθια σου ’ναι τζερεμές , τα χείλια σου χαπίσι.
Ώφου καημός και λάβραν του απού θα σ’ αγαπήσει.
Να χαμηλώναν τα βουνά να δω τ’ Αποπηγάδι,
μετα ας θέσω κι ας χαθώ κι ας κατεβώ στον Άδη.
Παρηγορώ τη την καρδιά μα δεν παρηγοράται.
Λέω τζη μύρια ψόματα μα κείνη σ’ αφοράται.
Νάχε μου φέρετε νερό που του Κουμπέ τη βρύση,
γιατ’ έχω λαύρα στην καρδιά να δω α μου τη σβήσει.
Άχι και κουζουλάθηκα για μιας Ρωμιάς χατίρι.
Την είδα μόνο μια φορά από το παραθύρι.
Βουγιούμ μπεκλέρ στο Σουργιανό, και να ’ρθεις ατικί μου,
κι ανε σ’ αγγίξω απάνω σου, μην το βαστάξεις Θε μου.
Σα θέλεις, χρισιανάκι μου, να πάρεις τουρκοπούλα,
να πα να βάλεις τα στενά, να βγάλεις τη βρακούλα.
Να πα να βάλεις τα στενά και το ψηλό καπέλο,
την πίστη μου ν’ απαρνηστώ, να σ’ ακλουθήξω θέλω.
Την πίστη μου θ’ απαρνηθώ, να σ’ ακλουθήξω θέλω,
γιατί ζηλεύγω τσι Ρωμιούς, που βάνουν το καπέλο.
Γή τούρκικο, γή κρητικό το γιασεμί μυρίζει.
Εγώ θαρρώ τσι δυο λαούς πράμα δεν τσι χωρίζει.
Μπραήμ αγά Σοφταζαδέ, δε θέλω τη βουλή σου,
το σελαμέτι ξάνοιξε κι εσύ τση κεφαλής σου.
Μα ο Ραμπής που σ’ έπεψε δε σού ’δωκε λεκέδες.
Θαμάζομαι πως δεν πετάς με τους μελαϊκέδες.
Καημός απού ’ναι Γιαραμπή, να ’ν’ δυό αγαπημένα,
να ’ναι στον κόσμο αζωντανά κι αλαργοξορισμένα.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.