ΚΑΛΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ

2/2/2013

Σήμερα ξεκινά μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε λέξεις, φράσεις, αστεία , μικρές ιστοριούλες, θρύλους από κάθε γωνιά της πατρίδας μας, που θα συμπεριλαμβάνουν τις ντόπιες εκφράσεις - λέξεις του κάθε τόπου.

Ελπίζω και προσβλέπω στην βοήθεια και συμπαράσταση, μια και κινητήρια δύναμη μας είναι η κοινή μας αγάπη για την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.

ΕΜΠΡΟΣ,,,,,λοιπόν να φτιάξουμε ένα χώρο που ο καθένας από μας θα βρίσκει τις ρίζες του και θα γίνει εστία έλξης για νέους που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ακούσουν τους παππούδες τους να μιλάνε ....την ντοπιολαλιά των χωριών τους....
΄Οσοι θελήσουν να βάλουν κείμενα ή λέξεις του τόπου τους, μπορούν να τα στέλνουν είτε στο e-mail που είναι :

artemismosch@gmail.com
ή θα τα γράφετε στο χώρο των σχολίων ...και μετά θα τα κάνουμε άμεση ανάρτηση στον κύριο χώρο εμείς....

Σας ευχαριστώ και αναμένω ανταπόκριση ,

ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΑΠ



Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

ΚΡΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ






Festivalaki: Cretan festival of Arts & Culture

Μια φορά οι παλιοί μας, που άφησαν τις παραδόσεις που εμείς συνεχίζουμε σήμερα να ‘χε θέλουνε να καλέσουνε κιανένα στο σπίτι ν-τονέ δε ντου λέγανε έλα να φάμενε
αλλά του λέγανε άντες στο σπίτι να πιούμενε ένα γ-κρασί γή μια τσικουδιά. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι το κρασί και η ρακί ήτονε προϊόντα απαραίτητα σε κάθε σπίτι και όπως λέει και μια παλιά μαντινάδα, που αν δεν κάνω λάθος είναι του μεγάλου ποιητή και μαντιναδολόγου του Φραγκούλη του Κωστή του Ανταίου. «Σαν έχω ‘γω στο σπίτι μου κρασί,ψωμί και λάδι, Ρήγας με τη γυναίκα μου κοιμούμαι κάθε βράδυ». Το αμπέλι λοιπόν,ο τρύγος, το πάτημα, το καζάνι δεν ήταν απλές δουλειές για τον κρητικό αλλά ήταν αγάπη, μεράκι και ιεροτελεστία. Το κρασί και η τσικουδιά ήταν απαραίτητα για τσι παρέες τονέ, τα γλέντια τονε, για να διασκεδάζουν τσι χαρές τονέ και για να ξεχνούνε τσι λύπες τονέ, για να εκδηλώνουν τα συναισθήματα τους. Σα θες να δεις τον άλλον ποιος πραγματικά, είναι γη παίξε τονέ χαρτιά γη μέθυσε τονέ ελέγανε οι παλιοί μας. Εκτός βέβαια από το να πίνουνε, το κρασί και η τσικουδιά τονε χρησημεύανε και για γιατρικά. Με ρακί θελά τριφτούνε να ‘χε κρυγιόσουνε και να χα βαρούνε πάλι με κρασί θελά πλύνουνε τη πληγή και τσικουδιά θελά βάλουνε για να την απολυμάνουμε. Πολλές φορές ετσακόνουντονε η γυναίκα με τον άντρα τση στο σπίτι αφής μου μπρε τη ρακί εκειά που την έχω φιλαμένη κιανέ μ’ αρρωστήσουνε τα κοπέλια με ήντα θα τ’ αποτρίψω. Η διαδικασία του καζανιού ήταν πιο αγαπητή από τις άλλες δουλειές γιατί ήτονε η γι- αφορμή να σμίξει η παρέα να πιούνε μια ρακί και να διασκεδάσουνε. Πολλές φορές επίνανε ούλη τη ρακί που θελά βγάλουνε στο καζάνι και δε τση φτάνενε, άλλες πάλι τηνε διαμοίραζενε κείνο σας που θέλα τηνε βγάλει και κράτιζενε λίγη για λόγου ντου. Εδώ καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι το καζάνι δεν ήταν και δεν είναι επιχείρηση, και γι’ αυτό το κράτος μη ξανοίγει να φορολογήσει τη ρακί και να κλείσει τα καζάνια γιατί δεν είναι εργοστάσια αλλά παράδοση. Και ‘μεις με τη σειρά μας πρέπει να προτιμούμε τη τσικουδιά και το κρασί, και όχι να μην μπορούμε να διασκεδάσουμε χωρίς ουίσκι και βότκα και οι παραγωγοί μας να’ χουνέ το νού ν-τονέ να μας τα προσφέρουνε αγνά και ανόθευτα.
(Του Κωστή Κοντογιάννη)

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.