Ένα ποίημα σε αργκώ...για την Κρήτη του 1897

ΟΚΡΗΣ (ΙΔΙΑ)

1 Διάλε τσ' αποθαμένους σας, φχιούσας! γιβεντισμένοι!

φράγγοι, πλειά Τούρκοι από κεινούς, πού ρθετ' αρματωμένοι!

2 Πού ρθετ' απόλαις τση γωνιαίς τση γης παδά στη Κρήτη,

να μας εδείξετε και μας, τάξε το μελανίτη...!

3 Τσ' αρμάδες σας, τση μπόμπαις σας, κι όλαις τση προκοπαίς σας, να ιδούμε και τα μούτρα σας, τσ' επίλοιπαις μπομπαίς σας.

4 Να ιδούμε και το μπόϊσας, και τη νευγένειά σας,

να ιδούμε τση φοβερισμούς, να ιδούμε τη ναντριά σας...

5 Τη χρισθιανότη τση Φραγγιάς, και τη φιλανθρωπιά σας,

τάξε πως δεν κατέχομεν εμείς την πονηριά σας...

6 Εμείς κατέχομε καλιά, από σας ήντα γυρέτε,

μα θα μισέψετ' από πά, αν θέτε κι αν δε θέτε...

7 Εμάς δε μας ξιππάζουνε, αυταίς η φαντασίαις,

μούδε βρονταίς των κανονιών, μούδε φωτοχυσίαις...!

2

8 Μοσκόβοι, Γάλλοι, κι Ιταλοί, Εγγλέζοι κι Αλαμάνοι!

τση μπάλαις δεν τση πέμπουνε, στσ' άντραις πο το λιμάνι!

9 Μπάλαις που βγαίν' από σταυρό, και το σταυρό χτυπούνε,

με μπαμπεσά τση καλογρηαίς, και τσ' εκκλησιαίς χαλούνε.

10 Εμείς δεν τση στιμάρομε. Σαν ήστε παλληκάρια...

Εβγάτε να σας κάμωμε, ραέτι από κουράδια...

11 Τ' απομεινάρια των Τουρκών άψητα και ψημένα...

να ιδήτε σ' ήντα μπερεστέ, μας έχενε φερμένα...!

12 Ερχούστε να μοιράσωμε, μπέτι με μπέτι μπάλαις,

κι όχι να μας τση πέμπετε, πο το γιαλό με κιάλαις...!

13 Εβγάτε από τση τρύπαις σας, το μπόι σας να ιδούμε,

π' ακόμη δεν σας είδαμε, μόνο σας εγροικούμε...!

14 Εμείς παδά θαρρούσαμε, μπαμπέσιδες τσι Τούρκους,

σεις είστε πλιά μπαμπέσιδες, και πλι' άτιμοι πο τούτους!

15 Εμείς παδά θαρρούσαμε, στην άζουδη την Κρήτη,

πως μόνο Τούρκοι προσκυνούν το Μουχαμέτ Προφήτη...

16 Μα κείνοι όλοι οι Χριστιανοί, οι Φράγγ' οι Κορωνάτοι,

πιστεύουνε, και προσκυνούν στσι Πόλις το Παλάτι...!

17 Και Χρισθιανούς σκοτώνουνε, με λύσσα, με ινάτι,

να τός εδώση οΧαμίτ, ένα συχωροχάρτι...

3

18 Ηντα μωρέ! θωρεί κιανείς, σε τούτο το ιγιάμι!

σαρίκι κάθε βασιλιάς, βάνει Σεϊχουσλάμι...!

19 Στουπίρει ο νους του κιανενούς, να το θωρή τσα πράμμα!

και μούδε λόγια για να πη, μπορή, μούδε και γράμμα

20 Να γράψη πως τρελάθηκε ο κόσμος πέρα-πέρα,

γή ο Θεός πως άλλαξε κι έγιν' η νύχτα μέρα...!

21 Γή πώς γυρίσαν οι καιροί, κι ο κόσμος άνω-κάτω,

κι όλος πο την ξανάστροφη έγινε Καλιφάτο...!

22 Αυτά φαίνουνται ψώμματα, μα είναι σαν αλήθεια,

μούδε μπορεί να πή κιανείς, πως είναι παραμύθια...!

23 Αν όλ' οι ανθρώποι δεν χαθούν, κι αν δεν ποθάνη η πλάσι,

άλλη γενιά, για τουτανά, θα κλάψη, θα γελάση...!

4

24 Λένε πως είναι Δύναμες, και ό,τι θέλου κάνου,

και σα Θεός παιδεύγουνε, εκείνους π' αμαρτάνου.

25 Αλλά εμείς οι Κρητικοί, ένας Θεός θαρρούμε,

πως είναι μα δε φαίνεται, και κείνο προσκυνούμε...!

26 Εκείνηνα τη Δύναμι, φοβούμεστανε μόνο,

και κεινηνά φωνιάζομε, στο νεδικό μας πόνο!

27 Εσάς, μωρέ, Τουρκόφραγγοι, μούδε κατέχομέ σας!

μούδε σας ετρομάζομε μ' όλαις τση κανονιαίς σας!

28 Κι άϊντε στο γέρω Διάολο να μας ξεφορτωθήτε!

κι αν δε φοβάστε το Θεό, τσ' ανθρώπους σκιάς ντραπήτε!

29 Και ό,τι σας επερίσεψε πο πά στερέψετέ το,

για τσ' απατούς σας, όπου γιά. Καλά κατέχετέ το...!

30 Οσα κακά μας έχετε πο πάλαι καμωμένα,

όλα θα τα πλερώσετε μια μέρα μαζωμένα...

31 Και όλα αυτά που φέρετε, παδά και μας κτυπάτε,

θα σπάσουν στη καυκάλα σας Τουρκόφραγγοι, γροικάτε;

32Ο γείς τον άλλο σας θαρρώ, θα φάτε λυσσασμένοι,

ρεζίλιδες, μουρτάτιδες, φχιού σας γιβεντισμένοι!!!

33 Βάσανα, αίμα, στεναγμοί, κλάψαις των γυναικώ μας,

κατάραις κι' αναθέματα μάς και των κοπελιώ μας.

34 Από τη γη στον ουρανό, εκάμανε κολώναις,

και γράφουνε ανάθεμα! τση Φράγγικαις κορώναις!

35 Και μπρος στο θρόνο του Θεού, κάνου διαμαρτυρία,

να τσι πλερώση ο Θεός γι' αυτή την ανομία...!

36 Να ρίξη από τον Ουρανό, μπόμπαις μ' αστροπελέκι,

να κάψη πάσα έναν τος, στο τόπο κειά που στέκει!

37 Να κάψη τσή φαμέλιαις τους, κι όλο το σισιλέ τος!

κορώνα να μη μείνη πλειό, Θέ μου! Αν ήσαι ντρέτος!

38 Βγάλε τσι Θέ μου από τση γης, το χνώ αυτούς τσι σκύλους

για να γλυτώση ο ντουνιάς, κι η Κρήτη από κείνους!!!

39 Κορώναις πλειό και βασιλείς, και θρόνοι, και παλάθια,

μιλιούνια Θέ μου! να γενού παρτσάδες και κομμάθια!!!

40 Ως είναι η καρδούλα μας καϋμένη, φλογισμένη,

ετσά να ναι το σόϊ τος, ως π' ένας ν' απομένη.

41 Κατάραις κι αναθέματα, από χιλιάδες μπούκαις!

να τσ' ακλουθούν σ' τσή στράταις τος, και σ' τσ' άλλαις

και σε τούταις!

42 Ανάθεμα αιώνιο σ' αυτούς τσι τραϊτόρους,

τσι λεγομένους Χρισθιανούς, τσ' Αγάδες μαλατόρους!!!

43 Ανάθεμα αιώνιο, σε όλους πέρα-πέρα,

χαΐρι να μην κάμουνε, να μη ΄δουν καλή μέρα!!!

ΚΡΗΤΟΤΟΠΟΣ