Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά (Των Κολοκοτρωναίων)

Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά (Των Κολοκοτρωναίων)

========================================

Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά κι ο ήλιος στα λαγκάδια,

λάμπουν και τ' αλαφρά σπαθιά των Κολοκοτρωναίων,

που 'χουν τ' ασήμια τα πολλά, τις ασημένιες πάλες,

τις πέντε αράδες τα κουμπιά, τις έξι τα τσαπράζια,

οπού δεν καταδέχονται τη γη να την πατήσουν.

Καβάλα τρώνε το ψωμί, καβάλα πολεμάνε,

καβάλα πάν' στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε,

καβάλα παίρν' αντίδερο απ’ του παπά το χέρι.

Φλουριά ρίχνουν στην Παναγιά, φλουριά ρίχνουν στους άγιους,

και στον αφέντη το Χριστό τις ασημένιες πάλες.

"Χριστέ μας, 'βλόγα τα σπαθιά, 'βλόγα μας και τα χέρια".

Κι ό Θοδωράκης μίλησε, κι ο Θοδωράκης λέει:

"Τούτ' οι χαρές που κάνουμε σε λύπη θα μας βγάλουν.

Απόψ' είδα στον ύπνο μου, στην υπνοφαντασιά μου,

θολό ποτάμι πέρναγα και πέρα δεν εβγήκα.

Ελάτε να σκορπίσουμε, μπουλούκια να γενούμε.

Σύρε, Γιώργο μ', στον τόπο σου, Νικήτα, στο Λοντάρι,

εγώ πάω στην Καρύταινα, πάω στους εδικούς μου,

ν' αφήσω τη διαθήκη μου και τις παραγγελιές μου,

'τι θα περάσω θάλασσα, στη Ζάκυνθο θα πάω".

Κωνσταντίνος Μαραμαθάς