Η ΠΡΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΘΥΓΑΤΕΡΑΣ

Το μήλον όσον κρέμεται εις τη γλυκομηλιτσα,
ψηγεται γη μαρενεται γη τα πουλιά το τρωσι,                        
γη πέφτει σ αμπελοτραφο κι ο κυνηγός το βρίσκει.
Ετσ εινε δα κ η κοπελιά σαν έρθει του καιρου τση,
βρίσκει αφορμαις τση μαννας τση, κι αιτιαις του κυρου τση.
-Μάννα! σ την άκρα δε χωρώ σ τη μέση τρων οι ψύλλοι,
κι αν πέσω σ τα μπροσποδια σας, γλιστρώ και πέφτω κάτω.
Μα στρώσετε μου σ την αυλή, όξω σ φεγγαράκι,
για να γροικω βοσκού σφυρε, βοσκού πατηματακι.
κι οντε τα ζα του σολαγα κι οτε τ αποτσακιζη.
-Μωρή, βοσκον αγάπησες, μωρή βοσκό θα παρης,
απου χουν τα στιβανια του πέντε λογιω πεδουλια,
και σκυλινο και κατινο και γιτσικο και προβιο,
κι αν πης κι απου το χοιρινό δεν λείπει κομματάκι.

Ψήγομαι......μαραινωμαι... ζαρωνω...

Σολαγω..καθησυχαζω...τακτοποιω...

Αποτσακιζω..τους αλλαζω κατευθυνση..

Πεδουλι...δερμα για μπαλωμα ...

Κατινο...γατησιο..