ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΔΙΣΤΙΧΑ...........ΛΑ Ι ΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΔΙΣΤΙΧΑ...........ΛΑ Ι ΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
======================================

Ως φέγγει η σπίθα η λαμπερή στη στάχτη πεσιμένη,
έτσι είχα την αγάπη σου κρουφή και μπιστεμένη.


Εγώ ’λεγα, βρυσούλα μου, πως έτρεχες για μένα
μα συ έτρεχες και πότιζες όλα τα διψασμένα.
(Κέρκυρα, από το βιβλίο του Γ. Κ. Μαρτζούκου)

Αλλά και γενικότερα ο τρόπος σκέψης της λαϊκής ποίησης σταλιανοτράγουδα όλων των ελληνικών περιοχών είναι ο ίδιος, όπως και στο δημοτικό τραγούδι γενικά.

Στρογγυλομηλοπρόσωπη, λακκουδοπηγουνάτη,
την πέτρα σκίζεις, κάνεις δυο, με το δεξί σου μάτι.
(Κύθηρα, προφορική καταγραφή)

Η ομοιότητα είναι προφανής με παλιές κρητικές μαντινάδες, όπως:
Ε χρυσολαμπαδόκορμη, φεγγαρολαμπυρούσα,
χρυσοδαχτυλιδόστομη κι ανθοδροσομιλούσα!
(από τη συλλογή της Μαρίας Λιουδάκι)
πρβ. και:
Μέσα στο καρδιοπάλατο, μέσ’ στο σπλαχνόκηπό μου,
εφυτοριζοάνθισες, τριανταφυλλόκρινό μου
[Δερμιτζογιάννης, Σητεία (από τηλεοπτική συνέντευξή του στη Δόμνα Σαμίου)]